Xavi geboren

Op 18 september krijg ik een berichtje: Marenda is pas 32 weken, maar haar vliezen zijn gebroken!

Om 17.45u een belletje: 3 cm. De verpleging geeft aan dat het nog uren gaat duren.

Om 18.30u word ik wederom gebeld: ze zit op 10 cm! Wow! Jeetje… ga ik de geboorte nog redden?  Het is spits en zit in dubio: pak ik de rondweg of de snelweg, maar besluit de snelweg te nemen wat achteraf een goede keuze was! In volle vaart rij ik naar het ziekenhuis, ren door de gangen en spring in de lift. Ik sta een paar keer aan de verkeerde balie (ik zou pas de week erop een rondleiding krijgen), maar zie een verpleegkundige lopen waar ik tegen geroepen heb: je moet me nu helpen want ze zit al op 10cm! Om 19.09u kom ik de verloskamer in waar op dat moment heel hard gewerkt wordt. Maar… gelukkig nog geen baby!

Tijd om me voor te stellen aan het personeel is er niet, ik schiet meteen foto’s van alles dat ik zie. En bij de perswee wordt de eerste foto van een kopje met haar gemaakt. Dit duurt niet lang meer. En ja hoor, bij de volgende perswee mag Marenda flink persen en het hoofdje wordt geboren. De baby wordt even geholpen met de navelstreng, maar mag binnen een paar seconden op de borst van moeder. Opluchting, blijdschap, ongeloof en gehuil vult de kamer: Xavi is geboren!

Lang kan hij echter niet bij zijn mama liggen. Xavi wordt meteen geholpen met ademen en voorbereidt om naar een andere kamer te gaan waar hij een sonde en andere hulpmiddelen krijgt. Ook moeten er allerlei onderzoeken gedaan worden en bloed worden afgenomen. Xavi wordt in een couveuse gelegd en de arts loopt met hem de gang op. Vader wordt er achteraan gestuurd en ik vraag ‘wil je dat ik mee ga’? ‘Ja heel graag’ is het antwoord en ik zet ook de pas erin.

Ruim anderhalf uur zijn ze bezig en ik schiet honderden foto’s. Ieder dingetje leg ik vast, ik voel meteen: dit zijn waardevolle foto’s. De artsen zijn heel lief voor Xavi, maar het zijn niet de handen van moeder die hem ondersteunen. In gedachten is Marenda erbij, maar haar handen helaas niet. De foto’s zullen later voor haar heel veel betekenis en emotionele waarde hebben.

Na alle onderzoeken mag Xavi even bij zijn mama liggen. Marenda krijgt een kussen op schoot en voorzichtig wordt hij in haar armen gelegd. Even mogen ze knuffelen en kan Marenda Xavi goed bekijken. Gelukkig zijn er foto’s van Xavi zonder slangetjes. Marenda heeft Xavi even vast mogen houden na de bevalling maar nog overdonderd door de situatie heeft ze niet de mogelijkheid gehad hem echt goed te bekijken. Nu ligt hij in haar armen en maak ik vele foto’s van dit mooie moment.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hierbij mag zijn.

 

* Xavi heeft 15 dagen bij zijn papa en mama mogen zijn. Hij heeft gevochten voor wat hij waard was en laten zien dat hij een vechtertje is. Maar hij heeft helaas op 3 oktober de strijd verloren. Droom zacht lieve Xavi. Voor altijd in ons hart. Het was een voorrecht je te leren kennen en bij je te mogen zijn.